6 november 2010 – Want ‘Samen zijn’ dat wil toch iedereen… Deze zin wordt vanavond groot uitgedragen tijdens het gala van de Willeke Alberti Foundation (W.A.F.).
Want ‘Samen zijn’ dat wil toch iedereen… Deze zin wordt vanavond groot uitgedragen tijdens het gala van de Willeke Alberti Foundation (W.A.F.).
Ja, ‘samen’, dat ‘zijn’ we vanavond in de Wintertuin, de grote balzaal van Hotels van Oranje in Noordwijk. Willeke heeft ons uitgenodigd om samen met Bartho Braat ter vertegenwoordiging van de Nederlandse Rett Syndroom Vereniging aanwezig te zijn tijdens deze feestavond. Het ‘samen zijn’ tijdens de landelijke Rett familiedag 2009 ligt nog steeds diep in Willekes hart en het is haar wens om wederom een optreden mogelijk te maken tijdens de volgende familiedag van de NRSV. Ditmaal een optreden met haar volledig orkest zodat ze tijdens haar zang beter kan inspelen op de Rett meisjes in het publiek. Er wordt vanavond onder aanvoering van presentator Jan Slagter en het bestuur van de W.A.F. op verschillende manieren geld ingezameld: door tafelsponsoren, verschillende ‘altijd prijs’- loterijen en een spannende veiling onder leiding van veilingmeester Peter Trommelen. De veilingitems hebben een grote variëteit, zoals sieraden, kunst, bezoeken van theatervoorstellingen incl. meet and greet, een heuse rondleiding in het Haagse torentje met Frits Wester en Mark Rutte, een voetbalclinic met Johnny van ’t Schip, een duet opnemen met Martin Morero en een optreden voor de Rett meisjes. Het laatst genoemde veilingitem heeft natuurlijk onze grootste belangstelling. Bartho Braat introduceert het Rett syndroom en de NRSV voordat hij de volgende tekst, geschreven door Henk Trimbach, voordraagt:
“Het meisje hangt voorovergebogen in haar stoel. Het is warm en ze heeft, door het felle zonlicht, moeite om haar ogen open te houden. De stemmen van de met elkaar sprekende gasten en het gelach van spelende kinderen lijken van steeds verder weg te komen. Een zacht briesje van onder de fruitbomen brengt, naast verkoeling, ook de heerlijke geur van versgebakken appeltaart en kersenvlaai met zich mee. Op het moment dat ze wil toegeven aan de slaap die haar wil overmannen hoort ze vlak bij haar -zacht en haast breekbaar- een vriendelijke vrouwenstem. “Zeg vriendje, mag ik even met je praten…”, klinkt het melodieus. Het meisje opent haar ogen en ziet haar spiegelbeeld in de donkere glazen van een modieuze zonnebril. Haar handen beweegt ze gespannen, haast ritmisch, voor haar mond. “Want ’t verwart me, wat er met ons twee gebeurt”, klinkt het zachtjes, terwijl de vrouw bij haar knielt. Dan neemt ze de handen van het meisje in de hare, kennelijk met de bedoeling haar woorden kracht bij te zetten als ze vraagt: “Heb jij dat ook, gevoel van angst dat je bekruipt als je alleen bent?”. Het doorbreken van de repeterende beweging van haar handen lijkt het meisje even onzeker te maken. Ze kijkt vluchtig opzij, kennelijk op zoek naar een vertrouwd gezicht. Het is stil om haar heen, de stemmen zijn verstomd en het meisje ziet dat alle ogen op haar en de bij haar knielende vrouw zijn gericht. De vrouw vervolgt met; “Want ’t is alsof de dagen zonder jou zo hol en bijna leeg zijn”. De vrouw voelt aan dat ze het meisje op haar gemak moet stellen en ze laat één hand van het meisje los om vervolgens de zonnebril in haar blonde haren te plaatsen. De haar nu zichtbaar liefdevol aankijkende ogen trekken de aandacht van het meisje. Bij het zachtjes uitspreken van de woorden “Heb jij ’t ook, gevoel van onrust dat ’t niet voor altijd door kan blijven gaan?” omklemt de vrouw weer beide handen van het meisje en kijkt haar indringend aan als ze bijna fluisterend vraagt: “Zal die twijfel voor ons blijven bestaan?”. Het meisje kijkt aandachtig naar de vrouw en ziet dat deze haar tranen niet kan bedwingen. De kortstondige en indringende stilte die volgt wordt voorzichtig doorbroken door de stemmen van omstanders die zachtjes, als een koor, het refrein inzetten:
“Samen zijn, is samen lachen, samen huilen. Leven door dichtbij elkaar te zijn”
Als een man naast haar voorzichtig een arm om haar schouder legt ziet een moeder een glimlach verschijnen op het gelaat van haar Rett-dochter. Het meisje geniet zichtbaar van de bijzondere aandacht. Als met onvaste stemmen de laatste regel wordt gezongen: “Want samen zijn, ja samen zijn, dat wil toch iedereen”, bedekt de moeder haar betraande ogen.. Ze zal dit moment nog lang koesteren. Zachtjes, zonder dat iemand het hoort, zegt ze: ”Bedankt Willeke”.
Hoewel de veilingmeester het publiek tijdens de gehele avond meerdere malen moet manen tot stilte is het tijdens Bartho’s voordracht muisstil… Hij weet de juiste snaar te raken bij de aanwezigen. Kippenvel en tranen in onze ogen! Rett staat heel mooi op de kaart in dit selekte gezelschap, mede door de duidelijke omschrijving over Rett syndroom in het welkomstboekje. Een gulle bieder zorgt ervoor dat ‘ons’ optreden door de veilingmeester bij een bedrag van € 5000,00 wordt afgehamerd. We zijn trots op Bartho en blij met Willeke die ons even later haar enthousiaste reactie geeft met de woorden: ‘ hier zijn geen woorden voor, we gaan het weer doen samen!’
We genieten van dit samen zijn vanavond, de prachtige locatie, de sfeervolle ambiance, onze tafelgenoten, het voortreffelijke eten, de muzikale intermezzo’s, de veiling, het afsluitend optreden van Willeke en voelen duidelijk de onderlinge liefde die als een hemel boven de Wintertuin hangt. We zijn zeer onder de indruk van de gehele organisatie die zo dicht bij Willeke zelf ligt mede door haar familie, haar naaste medewerkers en het W.A.F. bestuur. Heel trots mag eenieder zijn op de fantastische opbrengst van € 363.000,00 van deze avond!
Met dit geld kunnen weer vele gratis optredens gerealiseerd worden bij bejaardenhuizen en verzorgingscentra. Dit zijn bijzondere momenten van ‘samen zijn’, voor de vele bewoners, maar ook voor het verplegend personeel en de mantelzorgers, die de ouderen bijstaan en met zorg omringen. Hartelijk dank!