Gepubliceerd in: 2024
“Er was eens een lief, klein meisje met een leuk jurkje aan en een staartje in haar haar. Het meisje is bijna altijd vrolijk en gezellig. Ze woont in een mooi, houten huis samen met haar broertje, papa en mama en twee katten. Het meisje wordt altijd erg blij van de Efteling en ook kan ze heel goed zwemmen. Lekker lang in bad naar muziek luisteren, daar kan het meisje erg van genieten.
Maar toch gebeurde er iets naars in het leven van het meisje, het was niet fijn, helemaal niet fijn. Ze was op vakantie op een camping in Frankrijk en sliep in een caravan. Op een nacht hoorde ze een geluid, het geluid werd steeds harder en harder. Het meisje lag alleen in bed in een donkere kamer. Het regende op het dak van de caravan. En toen kwam er ook nog onweer bij. Het duurde heel lang en het geluid was zó hard. Het meisje hoorde niks anders meer en ze wist niet waar papa en mama waren…”
Zo begint ons verhaal tijdens de storytelling EMDR-therapiesessie.
Na deze nacht heeft Senna die vakantie nauwelijks meer geslapen, iets wat ze daarvoor altijd wel lang deed. Senna houdt namelijk van slapen.
We komen allemaal gesloopt thuis en gaan er vanuit dat Senna eenmaal in haar vertrouwde omgeving weer als vanouds zal slapen. Helaas, allesbehalve dat. Senna wordt angstig als er wolken voor de zon schuiven. Als ze buiten komt en ziet dat de straat en de auto’s nat zijn, betrekt haar gezicht. Wordt het in het najaar eerder donker, dan denkt ze dat het gaat regenen. En laat staan als het echt gaat regenen.
Naarmate de tijd verstrijkt wordt dit steeds heftiger. We zoeken naar een manier om dit te verhelpen en komen bij EMDR-therapie. Via de school van Senna vinden we een goede therapeut die al snel tijd heeft om met Senna en ons aan de slag te gaan. Na een gesprek blijkt dat we kwamen we in aanmerking komen voor EMDR-storytelling. Met name omdat de traumatische gebeurtenis ook echt te herleiden is tot één specifiek moment.
We zijn aan de slag gegaan om “het verhaal” te schrijven, ook gebruiken we afgedrukte foto’s van Senna bij de bewuste caravan tijdens die vakantie. De therapeut zorgt voor regen- en onweersgeluiden. Tijdens de sessie zelf zit Senna bij Rob, Senna’s vader, op schoot. Ik lees het verhaal voor, de regengeluiden zijn te horen en de therapeut tikt om en om op Senna’s linker en rechterschouder. Eigenlijk is het nog beter als ze met haar ogen een voorwerp van links naar rechts volgt, maar het tikken blijkt voldoende te werken.
Het verhaal begint met een vrolijke introductie over het meisje, zonder haar naam te noemen, maar wel dat ze herkenbaar is. Daarna volgt de gebeurtenis van die nacht, inclusief de emoties die ze waarschijnlijk heeft gevoeld; angst, donker, alleen, zonder in het begin papa en mama, onzekerheid wanneer het stopt. De afsluiting is ook weer positief; “Het meisje gaat thuis weer lekker in haar eigen bedje slapen, doet weer leuke dingen. Ze is heel erg stoer en dapper. Ook als het regent is alles goed voor het meisje, ze hoeft echt niet bang te zijn. Er kan niks gebeuren, geen zorgen meisje!”.
De sessie zelf heeft behoorlijk wat impact gehad, ook op ons. Het is heel naar om je dochter zo vaak zo intens angstig mee te maken. Aan Senna zelf merk je dat ze de situatie goed herkent en dat ze hem helemaal opnieuw ervaart. Door het afwisselend aandacht geven aan hersenhelften (het wisselend tikken op de schouders) krijgt de traumatische ervaring, inclusief de bijpassende emoties, opnieuw een plek in je hersenen, tenminste dat is hoe ik het heb onthouden.
En wat blijkt, één sessie werpt al zijn vruchten af. In de eerste dagen zoekt Senna veel bevestiging “Ze is heel dapper hè?”. Het is wachten op de eerste goede regenbui, we moeten dan positieve termen uit het verhaal herhalen. En wat blijkt, Senna is nu al een stuk minder angstig! Wat heerlijk! We kunnen weer makkelijker ergens naartoe of we hoeven bezoek niet in te fluisteren om niet over het weer te praten. Maar vooral is het fijn om je dochter op dat gebied weer zorgeloos te zien!
Nu zijn we 4 jaar verder en helaas is de angst voor regen en onweer langzaamaan teruggekomen. Weliswaar in mindere mate, maar heftig genoeg om weer op zoek te gaan naar een vervolg-sessie. Het is een mooie therapeutische methode. Ik denk dat het voor heel veel kinderen of volwassenen met het Rett syndroom iets kan brengen.
Femke Buddingh